The Sopranos...The final episode

Ik heb met opzet 2 dagen gewacht voor ik dit stukje kon gaan typen. Zo niet, dan hadden hier alleen maar lofbetuigingen, lofzangen, lofdichten, en himmelhoch jaugsende woorden van lof gestaan. Leuk voor de fan, maar niet voor de onwetende lezers onder ons. Afgelopen maandag heb ik namelijk de laatste aflevering van "the Sopranos" gezien. Episode 86 "Made in America".

Superlatieven te kort voor deze serie. Ik heb dit in mijn naaste omgeving al vaker te kennen gegeven. Jammer genoeg zijn er niet veel mensen die naar deze serie hebben gekeken. In Nederland dan....Waarom? Geen idee. Het tijdstip van uitzending misschien. De VARA presteerde het om het meestal na 11 uur 's avonds uit te zenden. Desalniettemin kunnen ik, en zo'n 150.000 andere Nederlandse fans, niet anders zeggen dan dat "the Sopranos" veruit maar dan ook veruit de beste serie is die ooit is gemaakt.

Nu is het een feit dat mensen dit zeggen wanneer ze een serie mooi vinden. Piebe, Siebe en ikzelf hadden dit ook bijvoorbeeld bij "Prison Break". Aan de buis gekluisterd! Geweldige serie. Ik dacht dat ik na de laatste episode van Prison Break eventjes (qua tv-kijken dan hè) in een diep gat zou vallen. Nee dus. Hoe verslavend ook, de volgende dag waren er weer andere dingen.
Maar waarom is dit dan zo anders... Waarom boeien de Sopranos je zolang, ook nadat de serie is afgelopen?

Elke episode van "The Sopranos" heeft verwijzingen naar films, hedendaagse politiek, de samenleving, geschiedenis, oude afleveringen etc. etc. Problemen die elke gezin heeft, het wordt de familie Soprano niet bepaald bespaard. Na elke aflevering leer je Tony beter kennen en ook weer niet. De onvoorspelbaarheid van de serie.

Serie 1 begint met Tony bij zijn zwembad. Er zwemmen steeds een paar eenden in. Wanneer "zijn" eenden wegvliegen en niet meer terugkomen, begint er bij de machtige maffiabaas een gevoel te bekruipen dat dit ook nog een keer bij zijn gezin gebeurt. Dat hij ze verliest. Hij krijgt paniekaanvallen en gaat, tegen alle principes van Italiaanse families in, naar de psychiater. Deze één op één gesprekken vormen misschien wel de mooiste en sterkste basis van deze serie.
Persoonlijke favoriete episodes zijn in serie één de aflevering waar A.J. (de zoon) ontdekt dat zijn vader niet baas is van een afvalverwerkingsbedrijf, maar baas van de maffia in New Jersey is.
Samen met de muziekkeuze en het acteerwerk in één woord adembenemend. "Takes your breath away". Of in serie twee waar Paulie, Tony en Sil hun beste vriend Pussy moeten afmaken omdat ie een "rat" is, oftewel verklikker aan de FBI. Of Ralphy die er met zijn hoofd niet meer bij is na serie 4.

De ontdekking van het feit dat Adriana ook onder 1 hoedje met de FBI speelt. Onverbiddelijk.
De oorlog met de New York clan van Phil nadat Johnny Sack dood is. Onvoorstelbaar spannend. En dan de laatste episode. Ik kan er eigenlijk niet zoveel woorden voor vinden.
Alleen maar lof voor de schrijvers. Geen einde à la Godfather, Goodfellas en Donnie Brasco, maar een eigen einde. Precies eentje die bij de serie past.

Waarom dan, waarom zo weinig mensen die er naar kijken? Eigenlijk is dit ook wel weer mooi. Ik kan er eigenlijk alleen met Mark over praten. Urenlang. Het is geen leuke bioscoopfilm, geen A-team of Grey's Anatomy. Geen serie over het meest uitgebuite onderwerp (liefde) uit Hollywood. Het is een serie die je moet snappen. Eentje die je bij je strot pakt. Het test je algemene kennis. De Amerikaanse samenleving onder de loep. Het laat je nadenken over wat er allemaal gebeurt in de wereld. Familiewaarden, normen en levensbeschouwingen. Dat is weer eens wat anders dan uit een cel ontsnappen m.b.v. een tattoo.

Daarom heeft het hier in Nederland misschien wel zo weinig fans. We houden hier van oppervlakkige dingen, kijk maar in de gids. Hoe simpeler, hoe meer aanhang.

Het tegendeel bewijzen? De dvd's liggen in de winkel.