Domme vragen bestaan wel!

Al beweert iedere cursusleidersen gemiddelde docent anders, ze bestaan!

- "Deze maar doen?"

Nee, ik wil eigenlijk die andere broek, maar ik denk ik neem deze die niet past mee naar de kassa.

- "Kon je het vinden?"

Nee, ik dwaal eigenlijk nog rond in het centrum op zoek naar een stadsplattegrond.

- "Slaap je al?"

Ja.

- "Zijn we er al?"

Ja, we staan al een half uur voor de deur maar het leek ons leuk om nog even niet uit te stappen.

- "Zoekt u iets speciaals?"

Jep, een blauwe blokstaartmaki die reageert op de naam Marco, of verkopen jullie die niet bij Scapino.

- "Mag ik je wat vragen?"

Nee, dat mocht niet.

- "Even knippen?"

Nee, ik kom eigenlijk voor jullie “kijk-eens-wat-vaker-in-spiegel-van” koffie. Melk en een beetje suiker graag.

Onze dagelijkse leventjes zijn doorspekt met domme vragen. En het meest domme is nog dat er elke keer weer een rationeel antwoord op geven. Wat is het nut van deze blijkbaar maatschappelijk onmisbare knulligheid. In de meeste gevallen gebruiken we ze om het spreekwoordelijke ijs te breken. We zijn aan het praten, nu kan het gesprek beginnen.

De standaardvraagjes zitten zo diep in ons systeem dat we ze eigenlijk niet eens meer horen, laat staan stilstaan bij de onzinnigheid die erin schuil gaat. Ik voer vanuit mijn functie dagelijks gesprekken met nieuwe mensen en dan komen de domme vragen elke keer weer om de hoek kijken.

Ik benerop gaan letten en moet me nu elke keer bedwingen om af te wijken van de domme, wenselijke antwoorden. Een enkele keer geef ik inderdaad een onverwacht maar volkomen logisch afwijkend antwoord, maar dat pakt meestal niet goed uit. Het spreekwoordelijke ijs breekt niet, het vriest juist nog wat steviger vast omdat mijn antwoord eigenlijk symbool staat voor: Oh my God, wat een domme vraag, wat ben jij een sukkel.

Nu zul je denken waarom zo’n fuzz over zo’n schlemielig onderwerp. Is ook wel zo. Maar als je het vertaald het naar de tegenwoordige hype over time-management (ben nu een interessant boek aan het lezen, “doe het nu”) en je gaat rekenen dat we per dag ongeveer 10 minuten bezig zijn met het stellen en beantwoorden van domme vragen, dan is dan ongeveer 7 uur per maand. Kortom per jaar ben je bijna ruim 2 weken bezig met bullshit. Op een arbeidsleven van pak ‘m beet 45 jaar komt dat neer op een kleine 2 jaar!!!

We zitten wel allemaal te blêren over de frustratie dat we langer door moeten werken maar als we de "domme vraag" uit ons systeem halen kunnen we met z’n allen 2 jaar eerder stoppen met werken en toch evenveel door de vingers krijgen!

Ik stel daarom ook voor dat vanaf nu iedereen dergelijke domme vragen beantwoord met een niet wenselijk antwoord. Als iedereen het doet zal op den duur niemand meer een domme vraag durven te stellen. Ik vind het niet alleen een maatschappelijke verplichting aan de goeroes van het time-management maar ook aan de cursusleider en de gemiddelde docent. Anders zouden ze de cursisten decennia lang dom gehouden hebben...