Lopen

Ik ben begonnen met lopen. En niet zomaar lopen, hardlopen.
Niks voor mij, maar toch “ik ben begonnen”.

Het begon een tijdje geleden toen ik een beetje lamlendig op de bank hing met weer een zak chips. Ik ben sinds ik gestopt met ben volleyballen nog geen halve kilo aangekomen maar ik voel met fatsig like hell. Neurolinguistisch gezien zal dat allemaal wel komen doordat ik niet meer sport ik niet meer genoeg anti-fatsig-voel stofjes aanmaak in mijn hersenen doordat en er dus niks aan de hand is. I don't like it.

Nu wilde ik sowieso wel weer gaan sporten maar had voor mezelf nog niet helemaal besloten wat het dan maar moest worden. Eerst had ik het idee om (of-all-things) rugby te gaan doen, samen met Piebe en Siebe. Maar nadat we de site van Greate Pier bekeken hadden hadden we de neiging om al onze achternamen in weak-aai te veranderen. Nee dat was niks, wij waren 2 meter láng, niet breed…

Toen ben ik gaan kaatsen, fantastich. Alleen al het jargon doet je het kippenvel over de rug lopen. Op hyves had ik een conversatie met Piebe over het kaatsen:

Piebe:

Om dost do juster dot spatskerm om dyn wrist hiest, sloegest in Pripperke! blikems.. ald stikkene stoel! Fan ôf dot stuit war it ek nog alles oan'e hang! Nei it fiif gelyk, seis gelyk moment hie ik dus de lyste premy..Wat in switsersk systeem jong

Wiebe:

Switsersk systeem? Switsersk systeem? Man hâld no gau op! Doe't die bal yn'e wadde earst oan west wie by de balkearder koe ik neat oars as die stikkene stoel by de lea krije. Wy stiene fergeemje op'e fjouwer of op'e trije mei fiif gelyk, seis gelyk! Atst op dat stuit in knapperke slachst dan stiest binnen de koartste kearen op'e dea man! Ik wol foar prys en premie keatse oars kinst ek wol by de ekreaasje meidwaan.It wie mar goed dat die foar minst op in oerrinnerke hie oars hien we fuort wol ophâlde kint. En dat iene skiteriche pripperke? At we mei de Snitser telling spile hien dan hie gjin minske dêr op ôfjûn!

We hadden zelf ook geen idee wat het betekende maar met de verklarende woordenlijst kom je een heel eind.

Goed, kaatsen was dus een blijvertje maar nu heb ik daar door mee te gaan in de Nederlandse massahysterie het “lopen” aan toegevoegd. Of dat ook een blijvertje wordt durf ik nog niet te zeggen. Ik vond het wel stoer om na de eerste keer te zeggen dat ik “8 kilometer achterelkaar hardgelopen had”. Om er vervolgens dan maar niet bij te zeggen dat ik de 8 dagen daarna amper mijn ene been voor de andere kon krijgen en dat Tidia me geholpen heeft bij het aantrekken van mijn sokken…