vrijdag 29 juni 2007
greenchoice
Vorige week kwam er weer zo’n mannetje langs van essent, om de meterstanden op te nemen. Best aardige kerel overigens hoor, Klaas heette die.
Ik ben er altijd wat huiverig voor. Beetje hetzelfde gevoel als wanneer je een envelop van de belastingdienst in de bus krijgt. Ook al weet je zeker dat je alles goed hebt ingevuld en je niks hoeft bij te betalen (of misschien zelfs terugkrijgt), dan toch de angst dat ZIJ een fout hebben gemaakt waardoor JIJ moet betalen (paradoxje). En je vervolgens via veel procedures JOUW geld terug mag proberen te vorderen. Niet dat ik Klaas niet vertrouwde maar zijn aanwezigheid triggerde mijn “Essent-fobie".
Al jaren betaal ik veel te veel geld aan energie, vind ik zelf. Waar mijn vrienden, die huishoudtechnisch zo’n beetje hetzelfde leven leiden, óók al veel geld betalen, betaal ik drie keer zoveel. En moet ik, wat ik ook doe om te bezuinigen, elk jaar bij betalen.
Klaas was vrij snel klaar en ik verwacht binnen een week of 2 dan ook een afrekening.
Ik hou er niet van. Al ben ik er dit jaar wéér van overtuigd dat ik geld terug ga krijgen krijg ik straks toch weer even kippevel als ik het essentlogo in mijn brievenbus zie liggen.
Nu zul je zeggen, dan ga je toch weg bij Essent! Dat heb ik ook gedaan, tenminste voor elektriciteit. Beetje per ongeluk want er kwam drie jaar geleden iemand aan de deur:
Zij: “Hoi ik ben van Greenchoice, wilt u wat meer informatie ontvangen?”
Ik: ”Ja leuk!”
Zij: “dan moet u hier even tekenen!”
En ik was lid van Greenchoice…
Beetje naïef verhaal maar het is me op energiegebied het mooiste wat me ooit is overkomen. Ondanks het feit dat ik 5 maanden dubbel heb betaald omdat Essent die tijd nodig had om achter mijn adres het elektriciteits-vinkje uit te zetten, viel ik bij Greenchoice in een warm bad.
Ik wil van jawisjong.nl geen reclameblog maken maar Greenchoice verrast mij elke keer weer op het gebied van klantvriendelijkheid, service, snelheid en kwaliteit. Ik heb het gevoel dat als ik ze bel er een mevrouw zit die speciaal een telefoon bewaakt waar ik misschien weleens op zou kunnen bellen. Geen wachtlijst, bandjes en ander KPN-gedoe. Gewoon mevrouw Choice aan de lijn.
Ook de site is prachtig en overzichtelijk. Naar aanleiding van het bezoek van Klaas ging ik gister ook even naar greenchoice.nl en daar zag ik dat de makers het woord “producten” met een “k” spelden (kijk!)… Ik heb ze dus even gemaild dat dat niet klopt, zo’n eikel ben ik dan ook wel weer. Vandaag kreeg ik een mailtje terug, met excuses…
Vanaf volgend jaar ook gas bij Greenchoice dus, dan maar weer vijf maanden dubbel…
donderdag 28 juni 2007
Meer donoren, graag!
Een paar weken geleden zond Discovery Channel een programma uit over David Redmont, een meneer uit Amerika met een afwijking aan z’n nier. Dit zat er al zijn hele leven, maar nu, na 35 jaar, zou het hem fataal worden. Er moest dus gezocht worden naar een geschikte donor. In Amerika kennen ze ook wachtlijsten voor organen, de kans dat hij deze wachtlijst zou overleven werd op minimaal geschat.
Een bekende van hem hoorde via via zijn verhaal en besloot een deel van één van zijn nieren af te staan. De nier is wat dat betreft een uniek orgaan, het heeft de mogelijkheid na verloop van tijd te regenereren. Dit is op zich al bijzonder, je nier afstaan aan een bekende, maar het wordt nog gekker. De nier van David had dan wel een afwijking, het duurde pas 35 jaar voordat zijn lichaam er de brui aan gaf. Een andere nierpatiënte, Samantha Brown die ook op de wachtlijst stond, had de mogelijkheid om zijn nier weer over te nemen. Samantha had namelijk kanker in een vergevorderd stadium en had geen half jaar meer te leven. Natuurlijk had ze liever een goeie nier gehad, maar liever een kapotte en nog 30 jaar leven, dan geen en binnenkort sterven. Kortom: door één donor zijn er twee levens gered.
De meeste mensen hebben over bovenstaande nog nooit nagedacht. Waarom zou je ook, als je gezond bent? Het lullige is alleen dat er jaarlijks in Nederland 200 mensen als David en Samantha sterven, omdat het gros van de bevolking (8 miljoen mensen) geen donorcodicil heeft ingevuld. Er wachten ruim 1.400 mensen op een orgaan, van wie 1088 op een nier. De wachttijd is inmiddels opgelopen tot vier jaar.
Het aantal mensen dat bereid is een orgaan af te staan voor donatie, neemt in snel tempo af. Als donorregistratie verplicht zou worden (het zogenaamde geen-bezwaar-principe), zou ruim een kwart van de Nederlanders weigeren. Dus, invoeren die hap! Nu 3 miljoen donoren waar we (onder andere) 275 nierpatiënten mee helpen (en 200 niet), straks 7 miljoen donoren zodat iedereen geholpen kan worden en de wachtlijsten voorgoed verdwenen zijn.
Wel frappant: Voormalig minister van VWS Hoogervorst (die tegenstander van het geen-bezwaar systeem is) stelt dat het te duur zou zijn om dit systeem in te voeren, omdat iedereen moet worden aangeschreven met de vraag of hij donor wil zijn. Sinds wanneer worden 200 mensenlevens in geld uitgedrukt?
Een bekende van hem hoorde via via zijn verhaal en besloot een deel van één van zijn nieren af te staan. De nier is wat dat betreft een uniek orgaan, het heeft de mogelijkheid na verloop van tijd te regenereren. Dit is op zich al bijzonder, je nier afstaan aan een bekende, maar het wordt nog gekker. De nier van David had dan wel een afwijking, het duurde pas 35 jaar voordat zijn lichaam er de brui aan gaf. Een andere nierpatiënte, Samantha Brown die ook op de wachtlijst stond, had de mogelijkheid om zijn nier weer over te nemen. Samantha had namelijk kanker in een vergevorderd stadium en had geen half jaar meer te leven. Natuurlijk had ze liever een goeie nier gehad, maar liever een kapotte en nog 30 jaar leven, dan geen en binnenkort sterven. Kortom: door één donor zijn er twee levens gered.
De meeste mensen hebben over bovenstaande nog nooit nagedacht. Waarom zou je ook, als je gezond bent? Het lullige is alleen dat er jaarlijks in Nederland 200 mensen als David en Samantha sterven, omdat het gros van de bevolking (8 miljoen mensen) geen donorcodicil heeft ingevuld. Er wachten ruim 1.400 mensen op een orgaan, van wie 1088 op een nier. De wachttijd is inmiddels opgelopen tot vier jaar.
Het aantal mensen dat bereid is een orgaan af te staan voor donatie, neemt in snel tempo af. Als donorregistratie verplicht zou worden (het zogenaamde geen-bezwaar-principe), zou ruim een kwart van de Nederlanders weigeren. Dus, invoeren die hap! Nu 3 miljoen donoren waar we (onder andere) 275 nierpatiënten mee helpen (en 200 niet), straks 7 miljoen donoren zodat iedereen geholpen kan worden en de wachtlijsten voorgoed verdwenen zijn.
Wel frappant: Voormalig minister van VWS Hoogervorst (die tegenstander van het geen-bezwaar systeem is) stelt dat het te duur zou zijn om dit systeem in te voeren, omdat iedereen moet worden aangeschreven met de vraag of hij donor wil zijn. Sinds wanneer worden 200 mensenlevens in geld uitgedrukt?
woensdag 27 juni 2007
America, love it AND hate it.
Wat komt er toch een ongelooflijke oneindige stroom aan informatie uit dat land.
China zal Amerika over een aantal jaren gaan overtreffen op economisch gebied en heeft dat al gedaan op het gebied van uitstoot van broeikasgassen en inwoners.
Maar het feit of China ooit het land wordt waar iedereen naar kijkt als het gaat om celebrities, films, muziek en levensstijl trek ik in twijfel. Sterker nog, ik denk dat die positie van Amerika nog lange tijd ongrijpbaar blijft.
We haten het land om voornamelijk zijn buitenlands beleid met roerganger Bush. Oorlogen worden gevoerd om olie en de neo-conservatieve doctrine. De regering veroorzaakt zoveel leed in de wereld en stabieler wordt het niet. En dat terwijl miljoenen Amerikanen onder de armoedegrens leven en niet verzekerd zijn.
De immigratiepolitiek, de politieke schandalen, de vervuiling en de veronderstelde domheid van de inwoners. Allemaal punten die het goed doen op feestjes.
Opmerkelijk is echter dat door de negatieve berichtgeving in de media het positieve ondergesneeuwd dreigt te worden.
Eerder deze week werd ik letterlijk van de stoel geblazen door de nieuwe White Stripes "Icky Thump". Wat een geniale plaat. Elke dag komen er nieuwe geluiden uit dat land, van een nieuwe ster of een oude rot. En laatst heb ik iedereen weer aangeklampt over het feit wat een heerlijke films "the Pirates" wel niet zijn. "Die Hard 4.0"(!) komt uit. Elke dinsdagochtend heeft iedereen het over het wel en wee in Seatle Grays Hospital. Wat zou ik toch moeten zonder Tony Soprano? Hippe kleding koop ik vaak uit Amerika. De Ford Mustang "shelby" uit '69 komt uit Amerika. Plus de Harley. Bruce Springsteen is een Amerikaan. Dell computers met XP. (werkt al jaren zonder problemen). In New York moet je eens zijn geweest. De West Coast moet je hebben gezien. En bij Paris Hilton schudden we ons hoofd, maar iedereen smult ervan.
Kunnen we zonder de States? Nee, geen dag. We zouden met zijn allen niet meer weten waar we het over moeten hebben op de verjaardagsfeestjes, in de trein en in de pauze.
De Amerikanen spreken zelf over "Love it or hate it", maar ik zou liever zeggen "Love it and hate it".
China zal Amerika over een aantal jaren gaan overtreffen op economisch gebied en heeft dat al gedaan op het gebied van uitstoot van broeikasgassen en inwoners.
Maar het feit of China ooit het land wordt waar iedereen naar kijkt als het gaat om celebrities, films, muziek en levensstijl trek ik in twijfel. Sterker nog, ik denk dat die positie van Amerika nog lange tijd ongrijpbaar blijft.
We haten het land om voornamelijk zijn buitenlands beleid met roerganger Bush. Oorlogen worden gevoerd om olie en de neo-conservatieve doctrine. De regering veroorzaakt zoveel leed in de wereld en stabieler wordt het niet. En dat terwijl miljoenen Amerikanen onder de armoedegrens leven en niet verzekerd zijn.
De immigratiepolitiek, de politieke schandalen, de vervuiling en de veronderstelde domheid van de inwoners. Allemaal punten die het goed doen op feestjes.
Opmerkelijk is echter dat door de negatieve berichtgeving in de media het positieve ondergesneeuwd dreigt te worden.
Eerder deze week werd ik letterlijk van de stoel geblazen door de nieuwe White Stripes "Icky Thump". Wat een geniale plaat. Elke dag komen er nieuwe geluiden uit dat land, van een nieuwe ster of een oude rot. En laatst heb ik iedereen weer aangeklampt over het feit wat een heerlijke films "the Pirates" wel niet zijn. "Die Hard 4.0"(!) komt uit. Elke dinsdagochtend heeft iedereen het over het wel en wee in Seatle Grays Hospital. Wat zou ik toch moeten zonder Tony Soprano? Hippe kleding koop ik vaak uit Amerika. De Ford Mustang "shelby" uit '69 komt uit Amerika. Plus de Harley. Bruce Springsteen is een Amerikaan. Dell computers met XP. (werkt al jaren zonder problemen). In New York moet je eens zijn geweest. De West Coast moet je hebben gezien. En bij Paris Hilton schudden we ons hoofd, maar iedereen smult ervan.
Kunnen we zonder de States? Nee, geen dag. We zouden met zijn allen niet meer weten waar we het over moeten hebben op de verjaardagsfeestjes, in de trein en in de pauze.
De Amerikanen spreken zelf over "Love it or hate it", maar ik zou liever zeggen "Love it and hate it".
dinsdag 26 juni 2007
Vóór de verandering
Gister las ik een boek. Dat overkomt me niet zo vaak dus het lijkt me meer dan genoeg nieuwswaarde hebben om het hier te posten. Ik kreeg het boekje (100 pagina’s A5, je moet ergens beginnen) vorige week in mijn handen gedrukt van Johan, mijn zwager. “moet je lezen, gaat over het vinden van nieuwe kaas!”. Nu ben ik gek op nieuwe kaas (fuck Old Amsterdam!) maar ik weet het koelvak van mijn Poiesz ook zonder een dergelijk boek blindelings te vinden, nutteloos ding dus.
Verkeerd gedacht, dit boek was geen verzamelalbum van supermarktplattegronden maar een doeltreffend parabel waarin Kaas symbool staat voor datgene waarvan jij (als lezer) denkt gelukkig te worden. Wij zijn als mensen ons hele leven op zoek naar die ene specifieke Kaas, de sleutel tot ons grote geluk. En als we het gevonden hebben (een goede baan, een mooie lieve vrouw, een groot huis etc.) dan klampen we ons daar graag aan vast.
Vanaf nu vooral geen veranderingen meer graag!
Zelfs al is die goede baan na verloop van tijd al lang niet meer zo bevredigend als in het begin en steekt de relatie met de lieve vrouw schraal af tegen de warme liefde van de beginperiode. We blijven soms weken, maanden, jaren ronddraaien in een situatie waar we eigenlijk niet gelukkig mee zijn, maar onszelf ook niet van kunnen los trekken omdat het vertrouwd is. Blijkbaar maakt de gedachte aan het zwarte gat van onzekerheid na de verandering ons nog ongelukkiger dan we op dat moment met onze zekerheden al zijn.
Waarom zijn we zo bang voor verandering. Is dat een gebrek aan zelfvertrouwen dat we onze draai weer gaan vinden, misschien angst over hoe andere (gelukkige) zekerheden zich gaan verhouden tot de verandering. Allemaal gepeins en gepieker…
De praktijk leert echter dat veranderingen vaak juist alleen maar goeds oplevert. Nieuwe inzichten, nieuwe kansen, nieuwe mensen, nieuw geluk, nieuwe kaas.
Kijk maar eens terug op je leven tot nu toe. Of je nou 87 bent of 18 we hebben allemaal onze gedwongen of ongedwongen veranderingen meegemaakt. Ontslagen, gescheiden, wereldreis, studie afgebroken, nieuwe studie opgepakt, huis gekocht, huis verkocht. En bijna altijd kijken we terug op deze veranderingen met een glimlach op ons gezicht. “Ik ben zo blij dat ik dat toen-en-toen gedaan heb, anders zat ik nog steeds met dit-en-dat.
Na de laatste bladzijde te hebben omgeslagen heb ik mezelf voorgenomen om elk jaar een structureel de balans op te maken. Droog kijken naar wie ik ben en wat mijn zekerheden zijn om vervolgens te bepalen welke zekerheden ik wil verruilen voor nieuwe Kaas.
Ik heb in ieder geval besloten dat ik voor de verandering eens wat meer boeken ga lezen…
Verkeerd gedacht, dit boek was geen verzamelalbum van supermarktplattegronden maar een doeltreffend parabel waarin Kaas symbool staat voor datgene waarvan jij (als lezer) denkt gelukkig te worden. Wij zijn als mensen ons hele leven op zoek naar die ene specifieke Kaas, de sleutel tot ons grote geluk. En als we het gevonden hebben (een goede baan, een mooie lieve vrouw, een groot huis etc.) dan klampen we ons daar graag aan vast.
Vanaf nu vooral geen veranderingen meer graag!
Zelfs al is die goede baan na verloop van tijd al lang niet meer zo bevredigend als in het begin en steekt de relatie met de lieve vrouw schraal af tegen de warme liefde van de beginperiode. We blijven soms weken, maanden, jaren ronddraaien in een situatie waar we eigenlijk niet gelukkig mee zijn, maar onszelf ook niet van kunnen los trekken omdat het vertrouwd is. Blijkbaar maakt de gedachte aan het zwarte gat van onzekerheid na de verandering ons nog ongelukkiger dan we op dat moment met onze zekerheden al zijn.
Waarom zijn we zo bang voor verandering. Is dat een gebrek aan zelfvertrouwen dat we onze draai weer gaan vinden, misschien angst over hoe andere (gelukkige) zekerheden zich gaan verhouden tot de verandering. Allemaal gepeins en gepieker…
De praktijk leert echter dat veranderingen vaak juist alleen maar goeds oplevert. Nieuwe inzichten, nieuwe kansen, nieuwe mensen, nieuw geluk, nieuwe kaas.
Kijk maar eens terug op je leven tot nu toe. Of je nou 87 bent of 18 we hebben allemaal onze gedwongen of ongedwongen veranderingen meegemaakt. Ontslagen, gescheiden, wereldreis, studie afgebroken, nieuwe studie opgepakt, huis gekocht, huis verkocht. En bijna altijd kijken we terug op deze veranderingen met een glimlach op ons gezicht. “Ik ben zo blij dat ik dat toen-en-toen gedaan heb, anders zat ik nog steeds met dit-en-dat.
Na de laatste bladzijde te hebben omgeslagen heb ik mezelf voorgenomen om elk jaar een structureel de balans op te maken. Droog kijken naar wie ik ben en wat mijn zekerheden zijn om vervolgens te bepalen welke zekerheden ik wil verruilen voor nieuwe Kaas.
Ik heb in ieder geval besloten dat ik voor de verandering eens wat meer boeken ga lezen…
maandag 25 juni 2007
Stroom zonder stopcontact
Wimax, Wifi, Nintendo Wii en alsof dat nog niet draadloos genoeg was is er nu ook elektriciteit zonder draadjes: Witricity! Onderzoekers van het Massachusetts Institute of Technology zijn erin geslaagd een doodgewone gloeilamp van 60 watt te laten branden door er van 2 meter afstand stroom doorheen te sturen.
Deze proefopstelling bleek geen eendagsvlieg, zoals vaak het geval is bij vele proeven. Keer op keer werd de proef succesvol afgesloten en brandde het lampje vrolijk op de ogenschijnlijk onzichtbare krachtbron.
Het idee is niet nieuw, maar omdat eerder de draadloze energie alle kanten op werd gestuurd, werd de techniek afgedaan als niet efficiënt. De huidige techniek maakt gebruik van speciale getunede golven. De kunst is namelijk om zowel krachtbron als ontvanger (gloeilamp) op dezelfde frequentie te laten resoneren, zodat de stroom efficiënter uitgewisseld wordt. Een beetje vergelijkbaar met de operazangeres die glas kan laten barsten door haar stemgeluid af te stemmen op de frequentie van het glas.
Ik ben aangenaam verrast door deze nieuwe techniek. Denk eens aan kansen die deze technologie kan creëren! Nooit meer zoeken naar de adapter van m’n laptop en nooit meer met een lege telefoonaccu!
Kinderschoenen
Het nadeel van Witricity is dat het nog niet erg efficiënt is (ongeveer voor 40 tot 45 procent), wat betekent dat verreweg het meeste van de verzonden energie nooit onze gloeilamp zal bereiken. De onderzoekers van MIT stellen dan ook dat hun systeem tweemaal zo efficiënt moet worden voordat het kan concurreren met de oude, vertrouwde batterij. Ook zal de afstand tussen ontvangend object en krachtbron vergroot moeten worden om echte revolutionaire doorbraken te bereiken. Wat te denken van hybride auto’s (of geheel op stroom rijdende auto’s) die terwijl je rijdt wordt opgeladen. Nooit meer tanken dus!
De eerste resultaten wijzen in ieder geval uit dat Witricity veilig is, zowel voor mensen als voor andere levende dingen, alhoewel er nog wel onderzoek nodig is om de effecten op lange termijn te bepalen. Er blijven altijd critici die verwachten dat over een tijdje baby’s worden geboren met bloemkooloren en 12 vingers..
Deze proefopstelling bleek geen eendagsvlieg, zoals vaak het geval is bij vele proeven. Keer op keer werd de proef succesvol afgesloten en brandde het lampje vrolijk op de ogenschijnlijk onzichtbare krachtbron.
Het idee is niet nieuw, maar omdat eerder de draadloze energie alle kanten op werd gestuurd, werd de techniek afgedaan als niet efficiënt. De huidige techniek maakt gebruik van speciale getunede golven. De kunst is namelijk om zowel krachtbron als ontvanger (gloeilamp) op dezelfde frequentie te laten resoneren, zodat de stroom efficiënter uitgewisseld wordt. Een beetje vergelijkbaar met de operazangeres die glas kan laten barsten door haar stemgeluid af te stemmen op de frequentie van het glas.
Ik ben aangenaam verrast door deze nieuwe techniek. Denk eens aan kansen die deze technologie kan creëren! Nooit meer zoeken naar de adapter van m’n laptop en nooit meer met een lege telefoonaccu!
Kinderschoenen
Het nadeel van Witricity is dat het nog niet erg efficiënt is (ongeveer voor 40 tot 45 procent), wat betekent dat verreweg het meeste van de verzonden energie nooit onze gloeilamp zal bereiken. De onderzoekers van MIT stellen dan ook dat hun systeem tweemaal zo efficiënt moet worden voordat het kan concurreren met de oude, vertrouwde batterij. Ook zal de afstand tussen ontvangend object en krachtbron vergroot moeten worden om echte revolutionaire doorbraken te bereiken. Wat te denken van hybride auto’s (of geheel op stroom rijdende auto’s) die terwijl je rijdt wordt opgeladen. Nooit meer tanken dus!
De eerste resultaten wijzen in ieder geval uit dat Witricity veilig is, zowel voor mensen als voor andere levende dingen, alhoewel er nog wel onderzoek nodig is om de effecten op lange termijn te bepalen. Er blijven altijd critici die verwachten dat over een tijdje baby’s worden geboren met bloemkooloren en 12 vingers..
Abonneren op:
Posts (Atom)